سرویس مد و لباس هنرآنلاین: خصوصیت لباس محلی زن گیلانی استفاده از رنگ‌هایی جذاب است، رنگ‌هایی که اگرچه تنوعی در آن‌ها نیست و به چند تونالیته محدود ختم می‌شود اما در کنار هم قرار گرفتن آن‌ها هارمونی و تناسب ویژه ای به لباس می‌بخشد.

معمولاً جذاب‌ترین رنگ به کار رفته در بخش پایینی لباس که در اینجا دامن است رنگ غالب بالاپوش را تشکیل می‌دهد که در عکس رنگ آجری در پیراهن زن گیلانی بارگه‌هایی از رنگ سفید به کار رفته و در عکس کوچک هم جذابیت پیراهن را رنگ قرمز به خود اختصاص داده است.

به حاشیه پایینی دامن که به رنگ سیاه است دقت کنید. این رنگ با یک فاصله یعنی طول دامن به رنگ سفید در جلیقه موجود در ترکیب این البسه نیز تکرار شده است و مجدد با یک فاصله آن هم به رنگ سفید موجود در سرپوش زن در هدبند او مکرر است.

این ترکیب رنگی چشم نواز بوده و حس خوشایندی از نقطه نظر روانشناسی رنگ در فرد بیننده پدید می‌آورد وگرنه که ممکن بود رنگ سیاه به شکل یک تکه در دامن و رنگ سفید به شکل یک تکه در پیراهن و یا برعکس آن تکرار شود که چندان جذابیتی به لحاظ زیبایی شناسی هنری نداشته باشد.

از جمله نکات پراهمیت در دامن طراحی شده در لباس‌های سنتی اقوام ایرانی که در لباس محلی گیلانی قابل مشاهده است چین و پلیسه فراوانی است که در روی آن‌ها ایجاد می‌شود این پلیسه ها که ناشی از خط تایی است که روی پارچه ایجاد شده است موجب می‌شود که علاوه بر راحتی فرد در هنگام راه رفتن و یا حرکت، ضمن مخفی و محفوظ ماندن اندام زن گیلانی پارچه دفرمه نشده و همچنانحالت خود را حفظ نماید.

کارکرد پلیسه و چین در دامن ایرانی که به گویش محلی به آن شلیته می گیوند همانند شبکه فنری است که اروپائیان در قرون گذشته در دامن لباس‌های رسمی خود از آن استفاده می‌کردند که چندان راحت نبوده و مزاحمت‌هایی نیز در هنگام راه رفتن و حرکت ایجاد می‌کرده است.