من لیلا عباسی هستم. 3 ترم 3 ماهه دوره کامل پتینه و نقاشی دیواری را در جهاد دانشگاهی هنر گذرانده‌ام. پیش از این در زمینه گریم‌های سینمایی فعالیت می‌کردم و گاه در نشریات قلم می‌زدم. حتی دوره‌های ژورنال‌شناسی و طراحی و بسیاری از زمینه‌های دیگر هنری را نیز طی سال‌های گذشته تجربه کرده‌ام. تقریبا بیشتر شاخه‌های هنری را گذرانده‌ام. اما راست‌اش را بخواهید علاقه‌مند بودم در شاخه‌ای از هنر فعالیت‌ کنم که آثار فیزیکی و ماندگار داشته باشد. طبق تحقیقاتی که کردم متوجه شدم دوره پتینه بسیار متنوع است و طی یک دوره شاخه‌های هنری مختلفی در آن تدریس می‌شود. این دوره را خیلی با روحیات‌ام هم‌خوان دیدم. خصوصا که شنیدم در جهاددانشگاهی هنر همه شاخه‌های این رشته را کامل آموزش می‌دهند و تنوع زیادی دارد. 

 

 

راست‌اش را بخواهید نه! پس از شرکت در دوره‌های پتینه در این مرکز علاقه‌ام به این رشته بیشتر شد. البته زحمات استاد و پاسخگویی ایشان نیز بسیار موثر بود. استاد ما سرکار خانم امینیان هر سئوالی را پاسخ می‌داد و اگر حتی اطلاعاتی هم در آن زمینه نداشت تحقیق می‌کرد و نتیجه پرس‌وجو و تحقیق‌اش را جلسه بعد برای ما می‌آورد. این پویایی کلاس و استاد برای ما خیلی ارزش داشت. اینکه در جهاددانشگاهی هنر همه تکنیک‌ها و شاخه‌های پتینه تدریس می‌شود هم خیلی مفید است. من از بسیاری شنیده‌ام در بعضی از آموزشگاه‌ها که البته تعدادشان هم کم نیست فقط به یکی 2 شاخه مثل ویترای یا پتینه دیواری بسنده می‌کنند و هنرجو اصلا متوجه گستردگی این رشته هنری نمی‌شود. 

 

 

 

واقعا می‌توانم بگویم یک مشوق بسیار قوی برای ما بود. برگزاری نمایشگاه با وجود اینکه تبلیغات چندانی نداشتیم یک تجربه جدید برای همه هنرجویان دوره پتینه رقم زد. حضور بازدیدکنندگانی که برخی حتی رهگذر بودند و تعریف‌هایشان از آثار باعث می‌شد اعتمادبه‌نفس ما تا حد زیادی بالا برود و متوجه بشویم آثاری که در نظر ما دیگر عادی شده‌اند از نظر هنری ارزشمند هستند و می‌توانند در بازار خواهان داشته باشند. من به شخصه از برگزاری نمایشگاه خیلی رضایت داشتم و هر روز با اشتیاق به مرکز می‌آمدم تا در نمایشگاه حضور داشته باشم. امیدوارم در روزهای پایانی اسفند نیز بتوانیم یک نمایشگاه پربار نوروزی برگزار کنیم. همین رفت‌وآمدها و دیده شدن کارها بهترین راه برای دستیابی به درآمد از این رشته است. من کاملا به این نتیجه رسیده‌ام که برای خانم‌های خانه‌دار، دانشجویان و کسانی‌که به هر دلیلی علاقه دارند در منزل فعالیت کنند و درآمد داشته باشند؛ رشته هنری پتینه می‌تواند یک هنر فوق‌العاده مولد و درآمدزا باشد.

 

 

 

بله دقیقا به همین صورت است. بعضی‌ها حتی در ابزار کوچک فعالیت نمی‌کنند و مستقیم وارد پروژه‌های بزرگ ساختمانی و نقاشی دیواری می‌شوند. بعضی از بچه‌ها را می‌شناسم که تاکنون تنها یک ترم است که در این دوره‌ها ثبت‌نام کرده‌اند و خانم امینیان در آن ترم آموزش را از ویترای استارت زده‌اند. جالب است که یکی از همین بچه‌ها بیشترین فروش را با ارائه آثار ویترای یا نقاشی روی شیشه در نمایشگاه شب یلدای جهاددانشگاهی هنر تجربه کردند. ذوق هنری هر شخص در یک شاخه بیشتر است که البته حین کار و آموزش مشخص خواهد شد. 

 

بله. شاید جالب باشد بگویم که من با سیلی از پیشنهادهای تجاری مواجه هستم که بیشتر آنها از فضای مجازی و شبکه‌هایی که تصاویر آثارم را در آنها ارائه کرده‌ام ناشی می‌شوند. البته پس از شبکه‌های اجتماعی می‌توانم روابط اجتماعی خودم و همسرم، همچنین تبلیغات بستگان و آشنایان را در این موضوع موثر بدانم. اتفاقا یک آقایی در همین نمایشگاه شب یلدا آمد و تولید آثار برای ارائه در 2 دفتر تهران و اصفهان شرکت‌شان را به شخص من پیشنهاد داد. خیلی از فروش ما هم مربوط به خانم‌های مسنی می‌شد که می‌خواستند از این آثار برای فرزندانشان که در خارج از ایران زندگی می‌کنند سوغات ببرند. بازدیدکننده مشابه هم زیاد داشتیم که آثار را وزن می‌کردند و می‌خواستند به‌عنوان سوغات ایران به خارجی‌ها یا بستگان‌شان در خارج از کشور هدیه بدهند. همین تقاضا باعث شد پیشنهاد بدهیم مشتریان تکنیک موردنظرشان را به ما بگویند تا ما روی ظروف سبک‌تر آن تکنیک را برایشان اجرا کنیم.

 

 

 

بستگی به خود شخص دارد. اما می‌توانم بگویم اگر کسی به قصد درآمدزایی و ورود به بازار کار در این دوره شرکت داشته باشد قطع به یقین می‌تواند جذب بازار کار بشود و این موضوع برای هنرجویان دوره پتینه جهاد دانشگاهی هنر با این‌همه تکنیک متنوعی که می‌آموزند اصلا دور از دسترس نیست.

 

 

از نظر من بله. واقعیت این است که امروز زندگی‌های ما و دکوراسیون داخلی منازلمان خیلی شبیه به هم شده. همه در بوفه‌ها کریستال‌های تزئینی می‌گذراند که شمایل یکسان دارند و تنها در کیفیت متفاوت هستند. اما آثار پتینه و ظروفی که به‌وسیله تکنیک‌های پتینه ساخته می‌شوند کم‌کم دارند به‌عنوان یک کار دکوری نو جای خود را در خانه‌ها باز می‌کنند و برای کسانی‌که سلیقه‌های خاص دارند انتخاب‌هایی مناسب به‌شمار می‌روند. هر کسی که به نمایشگاه ما سر زد آنقدر به دقت همه آثار را مورد بررسی قرار داد و درباره تکنیک‌ها سئوال پرسید که خستگی از تن همه بچه‌ها‌ به در شد. حتی برخی از آقایان وارد محوطه نگارخانه می‌شدند که اصلا به ظاهرشان نمی‌خورد تا این حد اطلاعات هنری بالایی داشته باشند و قلبشان برای هنر بتپد. من حقیقت‌اش را بگویم طی یک هفته‌ای که نمایشگاه برگزار کردیم دیدم نسبت به مردم و سلیقه آنها عوض شد. خیلی به آینده این رشته امیدوارتر شدم.

 

 

 

نمایشگاه یلدا نخستین نمایشگاه گروه ما بود. تنوع زیاد آثار در این نمایشگاه باعث شد همه بازدیدکنندگان سراغ نمایشگاه‌های آینده را بگیرند و حتی بپرسند در شهرهای دیگر هم نمایشگاه برگزار می‌کنید؟ این برخوردهای مثبت و حمایتی که پرسنل و مدیریت جهاددانشگاهی هنر با حضور و حتی خریدهایشان از ما داشتند، حسابی را دلگرممان کرد. اگر حمایت بیشتر شود و ادامه داشته باشد، چراکه نه حتما نمایشگاه‌های بیشتری برگزار خواهیم کرد.

 

شاید برایتان جالب باشد. مدتی پیش نزد یک استادکار هندی بودم و از آثارش دیدن می‌کردم. با وجود ادعایی که در آن هنرمند هندی وجود داشت، محصولات او حتی نصف صنایع دستی ایران کار نبرده بود. صنایع دستی ما بسیار پر کار است. همین کارهای بچه‌های خودمان را نگاه کنید متوجه خواهید شد چقدر برایشان زحمت کشیده شده. ما با بازاریابی و تبلیغات مناسب می‌توانیم در بسیاری از موارد از کشورهای دیگر پیشی بگیریم. این را بدون اغراق می‌گویم.